آدم های بزرگ درد های بزرگی دارند. نوشته شده در چهارشنبه دوم اسفند 1391ساعت 1 توسط ت. هوایی شدم و یه تغییرات کوچیکی اینجا دادم. ممنونم از نظراتتون دوستای مهربون. ولی فعلا میخوام همین مشکی ساده باشه. نوشته شده در چهارشنبه هجدهم بهمن 1391ساعت 14 توسط ت. یه وقتایی یه روزایی یه ساعتایی دلت میخواد خودت باشی و خدا و . بعد از اون همه سختی و مشکلات و اختلافاتی که با هم پیدا کردیم. این آرامش کمترین خواسته ی منه.

به یاد من ستاره ها را خواهی شمرد تا آرام شوی. دلت هوایم را خواهد کرد به یاد خواهی آورد. با هم بودن هایمان را. به یاد خواهی آورد خنده هایم را. به یاد خواهی آورد اشک هایم را. راه اشتباه را نباید برگشت.

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است. که در انتهای صمیمیت حزن می روید. در ابعاد این عصر خاموش. من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم. بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است. و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد. و خاصیت عشق این است. میان دو دیدار قسمت کنیم. بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم. بیا زودتر چیزها را ببینیم. زمان را به گردی بدل می کنند. بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی ام.