خوب است که هنوز دیوار ها هستند. وگر نه از کدام پنجره کوچه را می پاییدیم! جمعه سی ام بهمن ۱۳۹۴. چهارشنبه بیست و چهارم تیر ۱۳۹۴. مدت هاست که در این آدرس هستم .

حالا کمی کمتر یا بیشتر. گفته بودي اگر سبز شد كه هيچ وگرنه .

وبلاگ بارانی ترین لحظه ها. از 9 آذر 86 تا 8 خرداد 92. شعری از امید یاشار در عقربه. سه شعر از آتیلا ایلهان در عقربه. شعری از تورگوت اویار در دیدگاه. شعری از جان یوجل در چوک. شعری از ظفر اکین کارابای در عقربه. شعری از ادیب جان سئور در نورهان. اون قیسا شعر بولاق درنه یینده. شعری از جمال ثریا در چوک. سه شعر از احمد ارهان در عقربه. سه شعر از اوزدمیر اینجه عقربه. سه شعر از جمال ثریا در عقربه. شعر آیلا آیدمیر در چوک. هفت شعر در متن نو. شعر اوزدمیر اینجه در نورهان.

کوچه ای که تاریک است. استاد علی اکبر یاغی تبار. چقدر دلم برای اینجا تنگ شده. برای روزهای بی فیسبوک و لاین و تانگو وایبر.

چشم های لحظه ای را می بندند. جوخه آتش تویی که این لحظه صمیمی را ک شتی. جوخه آتش منم که صمیمیت این لحظه را ک شتم. سه شنبه یکم مرداد ۱۳۹۲ . ساختمان های قد و نیم قد. به شهری که آتش نشان ندارد. از سرفه های من خسته است. رشت را خدا آزاد نکرد. سه شنبه پانزدهم فروردین ۱۳۹۱ . پرده اتاق را کنار بزن. دنیا خلاصه می شود به این کوچه. کر از دنیا می رود. خواب ما را می برد. دوشنبه بیست و ششم دی ۱۳۹۰ .

که پرنده را به جشن نغمه و دانه دعوت می کند. که هر بار از تو سخن می گفتم. به سوی سرم شلیک می کرد. نان و نمک است این. مهمان سفره های شما شده. تا به کلمه وفادار بمانید. که هر بار از تو سخن می گفتم. مثل بغضی خشک می ترکید. دست انسان را می گیرد. و مرز ها را جا به جا می کند. که هر بار از تو سخن می گفتم. راه نفسم را می برید. ما همه سر یک سفره نشسته بودیم. آن ها کلمه را در چارچوب معنی اش می تکاندند.