سی و هفت تابستان را پشت سر گذاشتم گاهی تلاش میکنم برخی نشانه های گذر زمان را پنهان کنم. مانند رنگی که موهای سپید دهه چهارم زندگی را با آن میپوشانم. به عکسهای قدیمی نگاه میکنم. این نامه سیاهم این اشک شامگاهم.

بخوان ای همسفر با من. مرا آفريد آنكه دوستم داشت. یکشنبه سی ام مرداد 1390. با زائران محرم شرط است آن که باشد. غسل زیارت ما از اشک چشم خونبار. هرچه گفتیم جز حکایت دوست. در همه عمر از آن پشیمان ایم! نوزده ماه رمضان ۱۳۹۰. پنجشنبه بیست و دوم خرداد 1393. آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است. چهارشنبه بیست و چهارم اردیبهشت 1393. کتابی که به محض اطلاع.

دیوانه را به محبت توان کرد رام ما را محبت است که دیوانه می کند. دوس دارم برم شهربازی و سوار ماشین برقی بشم! با صدای سوت گوش خراش شروعش قلبم از هیجان تندتر بزنه و تا ته پدال گازو فشار بدم که حتی لحظه ای رو از دست ندم! و بااسترس تمام منتظر سوت گوش خراش پایان شم. صدایی که دوس ندارم به این زودی بشنوم.