خط خطیهای یک رها شده. وقتی بغض تنها چیزیست که چنگ می اندازد در گلویت. ترس من از مرگ نیست . نه! باز این دلم وقت گذر میخواد. چیزی که تو ذهنت میگذره شاید. من هیچم واز هیچ هیچم. آغاز تو از دور هم پیداست. ما تا ته این جاده رو رفتیم. باهم بودن ما ممکن نیست. صبر وفت حدر شده است انگار.

تب کرده ا م در سرمآیﮯ کﮧ فصل ش ن بودن توست. خآن ه ا م رآ بآ ه م ه ے خآط رآت. ا ش ت رک مے. و ه م ه ے عاش قآن ه. هآ رآ جآ میگ ذآرم. این جآ رآ دوت دآشت ا م. شآی د ه م دوت ن دآشت ا م. فآرغ کود کے ش د م ک ه م رد ه. ه روح ا م آزآد ش د . ه ب ه آرام ش ر ید م . ن ه من ه ست م . ن ه این کل مآت . شآی د ل حظ ه ے کوچ.

لبخند هایم از کادر بیرون زده اضافیش را ببر و بگذار روی میز تدوین باقی بماند. فقط یک لحظه فکر کنید ممکنه به جای 4فصل صد فصل وجود داشته باشه و من ندونم! و راستی یه چیز دیگه به نظر من حماقت دردیست که درمان ندارد. هفته او ل فروردین 1393. هفته او ل دی 1391. هفته او ل آذر 1391.

من دیگه عذاب با من بودنو به کسی تحمیل نمیکنم مثه بقیه زندگیم خودم خودمو میکشم. انتهای یه هیچ به هیچ پیوسته ی در مرام نامه ی عشق و هستیو زندگی اش که در قرون وسطا ماند. انتهای یک یرزو این حرفه سرد این ذهنه خالی و هیچ. من به سیاهیه شبهای صد روزه به کثیفی بال های یک مگس. انتها بودم از ابتدا پیر بودم ب جوانی. خط زده شده له شده زیر اوار هیچش باید پناه برد به عقیده ای. بالشی ک تکیه کند در دو روز.