ظ روز پنجشنبه ۱٩ فروردین ۱۳۸٩. پنج شنبه هفته دیگه عروسیمونه. خونه خودمون که فعلا کامپیوتر نداریم. ظ روز چهارشنبه ۳٠ دی ۱۳۸۸. ظ روز پنجشنبه ٢٤ دی ۱۳۸۸. هرکس هم بخواد بهش رمز میدم.

خونه عسلی و آقای همسر . و عشق صدای فاصله هاست . منم مشکلاتی دارم اما در کل خوبم. فقط اومدم خبر بدم تا نگران نشین. کامنتهای قشنگ قبلیتون رو هم خوندم اما فرصت تایید و جوابگویی نیست. مدتهاست که دلم پیش شما دوستای خوبمه. پیش ساینا که از وقتی زایمان کرد نشد بجز چند باری بهش سر بزنم. پیش پرتو که فکر میکنم این روزها زایمان کرده. پیش هیوا که الان مطمئنا از سفر برگشته با کلی سفرنامه های جذاب. و ما با همیم .

خسته ام حتی جرات نمیکنم بیام سراغ اینجا . نمیدونم اصلا چی بنویسم چرا بنویسم قبل ترها نوشتن ارومم میکرد حتی اگه راجع به بدترین ها بود ولی الان نه حتی فکر به نوشتن هم تلخم میکنه باورم نمیشه هر روز باید شاهد و ناظر باشی در سکوت نگاه در سکوت صدا . کی درک میکنه لازم نیست حتما حرفی کتایه ای باشه برای شکستن گاهی بیتفاوتی ندیدین نخواستن دیدن ها هم باعث میشه تلخ بشی تلخ نلخ مثل زهر . اگه رفتارهاشون این قدر ناراحت کننده است چرا توقع ندارن همون رفتار از جانب من رو .