تنها دلم شكست آن هم فداي تو . هر چه مي خواهد دل تنگت بگو. گاهی بی دلیل بغض میکنم. مدت زیادیست که اینجا سوت کور شده. انگیزه و رمقی برای نوشتن نیست. شاید روزی دوباره شروع کردم. و نه چون نسبت سودش به ضرر يك به صد است. طفل معصوم به دور سر من مي چرخيد. اي دو صد نور به قبرش بارد. من به اين جرم كه از ياد تو بيرونم كرد.

به شهر تب آلود دلواپسی هایم خوش آمدید. خ ونه ت کونی دل. عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت. ت گیه گ اه زن دگی روت مب ارک. زی بات رین س تاره سپ اس.

ما شما را به فراموشي سپرديم و بر مزارتان سنگ مرمر كاشتيم. دلمان را از شما بريديم و به دنيا پيوند زديم. خرمشهر و آبادان را وا نهاديم و در كيش مات شديم. آري شهيدان از ما نپرسيد بعد از شما چه كرديم.

خدا, انسان و عشق . بشوی اوراق اگر همدرس مایی. که درس عشق در دفتر نباشد. چه بسیارند کسانی که همیشه حرف میزنند بی آنکه چیزی بگویند و چه کم اند کسانی که حرف نمیزنند اما بسیار می گویند. که اگر گوشی نبود نمی گویم. و حرفهایی است برای نگفتن. حرفهایی که پاره های بودن آدمی اند. مگر آنکه مخاطب خویش را بیابند. و سرمایه ی ماورایی هر کسی. به اندازه ی حرفهایی است که برای نگفتن دارد! من اینجا بس دلم تنگ است! و هر سازی که می بینم بد آهنگ است.

ریزش احساس و فکر من بر ساحل دنیای مجازی. چقدر زود دير مي شود! انگار همين ديروز بود كه اولين روزه ي اين ماه را گرفتيم. چه مبارك سحري بود و چه فرخنده شبي! چقدر بالا و پايين داشت اين ماه براي من! و البته مبارك بود. مبارك بود براي آنكه اطرافيانم را بهتر بشناسم. و البته امتحان هايي كه . خدا نصيب كسي نكند! چقدر زود دير شد. هنوزچهار پنج روزي باقيمانده! چه کنم اگر .

یک جلویش تا بی نهایت صفرها. زندگي دشوار است اما من از او سرسخت ترم. دخترم باتو سخن می کنم. از باغ می برند چراغانیت کنند. تا کاج جشن های زمستانیت کنند. پوشانده اند صبح تو را ابرهای تار. تنها به این بهانه که بارانی ات کنند. یوسف به این رها شدن ازچاه دل مبند. این بار می برند که زندانی ات کنند. ای گل گمان مبر به شب جشن می روی. شاید به خاک مرده ای ارزانیت کنند. یک نقطه بیش فرق رجیم و رحیم نیست. بینم آنروز شود بمب و مسلس.

و آگاهی رنج است . بعضی وقتها هست که سخت دلم می خواهد دختری بودم عشایری. محله ام دشت بود و کوچه پس کوچه هایم درختان و میدانم چشمه . کارم دوشیدن شیر بز و زدن کره و دوختن سیاه چادر . نگرانی من گوسفندهایش و بچه هایم . نه آگاهی رنج است . اسیر آنچه که خود ساخته ایم و برایمان ساخته اند. تا وقتی تن به قضا سپرده ای اسیری .

خدا رو شکر که هنوز اینجا هست. برام جالبه که با وجودی که اینجا خیییلییی وقت آپ وا.