گاهی باید از خود خداحافظی کرد.

همه چیز برای بودن محیاست,فقط نفس بکش. که گاه گاهی یکی . از سیاه چشمانم بر میدارد در خواب. میدزد دلم را باخود در خوابم. همین میشود که پناه میآرم به این ها ی واژه نامیده. یه کافه با دیوارای آجری. تضاد ها به زندگی معنا میدهند. ولی به رویش نمی آورد بعضی وقت ها.

من زاده ی اردیبهشتم! هنوز همچنان رد پای اشکهایم روی گونه های خیسم باقی ست. خیلی از روزا گذشتن خیلی اتفاقای تلخی افتادن تا الان اینجامو دارم واستون مینویسم. بی چین و چون و بی کلک. نمی خوام با هزار و یک کلمه ی جورو واجور سرتونو درد بیارم نمی خوام با مقدمه های چین و واچین و رنگ رنگی سرتونو گرم کنم تا یه نوشته ی خوشگل و جذاب در بیارم از خودم تا خوشتون بیاد. خلاصه با این همه کلمه رنگ و وارنگ فقط می خواستم یه کلمه بگم. نمی دونم به این چه حسی میگن که همیشه از خ.