دلم تنگست بسیار غمگینم دوسال بود یک بیت هم ننوشته بودم. امروز صدای شکست دلم را شنیدم. دلم گرفته من را ز مردنم که هراسی نیست وقتی هوا هوای دورنگی هاست یک جام زهر فاصله ا م با اوست وقتی غروب . نمیاد اون که رفته نمیاد. نمیاد اون که رفته نمیاد الان مدت زیادی که من اینجا چیزی ننوشتم خیلی دلم خواسته که بنویسم دوباره اما نتونستم انگار خشک . دردهایم را هر چه بنویسم کم نمیشود.

زیگورات هنوز زخمهای جهالت و کور دلی را بر تنت داری. زخمهایی که هر روز عمیق تر می شوند. زخمهایی که کرمها روی آن لانه کرده اند. اکنون تیشه هایشان کوچکتر شده. چون دیگر تخریب زیگورات ها تمام شده. اکنون تیشه ها به اندازه ریشه های آدمی است. کاش میشد سر بر دیوارهای ویرانت بگذارم و به آرامشی ابدی برسم.

نوشته شده در جمعه سی ام اردیبهشت 1390ساعت توسط سهیلا. هر شب چشمهایم را می بندم تا پشت پلک هایم بیایی در جستجوی تو کفشی زرین می پوشم. و به فرشتگان یاد می دهم برای ستاره ها شعر بخوانند تا تو هر سپیده از من بپرسی دیشب چه. و من شرمنده نگاهت کنم و حیران بمانم که من هنوز زبان آسمانی را درست. نیاموخته ام و یادم بیاید که روز وشبم باران می بارد تا همیشه خیس باشم. چه خوابهایم صورتی باشد چه یک رویای ساده.

نسیم با الهام از فیلم اسکال. بی نام و بی هویت. شدم اسیر و دست بسته. ضرب و شتم شد روزی من. رسیدم باز به این سو. از همه ی بود و نبود. از همه ی بود و نبود. و فرهنگهایی که در چشمان تو متولد میشوند. دستانم را بگیر خواهر سرخم.

اگر کسی خدارو فهمید دوسش داره واگر کسی دنیارو بشناسه ازش فرار میکنه. حالا یه بیت از خودم. حال میگوم وجودخود را بر این بنا ساخته ام تا دیواری از وجودم بسازند. من اهداف زیادی برای این وبلاگ دارم و الان میخواهم رقابت کنم. تا خدا یک رگ گردن باقیست. سیاه مشقهای دخترک نازک و نارنجی.