یادداشت های نویسنده ای که هرگز نویسنده نشد. اندر حکایت ملاقات حقیر با جناب خر و دعوت من از ایشان به آدم شدن و استدلال و راضی بودن ایشان به خر بودن و شرمنده شدن حقیر وآرزوی من که. ای کاش که قانون خریت جاری بشود به هر ولایت. روزی به رهی مرا گذر بود. خوابیده به ره جناب خر بود. از خر تو نگو که چون گهر بود. چون صاحب دانش و هنر بود. گفتم که جناب در چه حالی. فرمود که وضع باشد عالی. گفتم که بیا خری رها کن. آدم شو و بعد از این صفاکن. گفتا که برو مرا رها کن. زخم تن خویش را دوا کن.

در راستای شش تیر و عواقبش. هفدهم همین ماه برای تهتغاری نوبت دکتر داشتیم. همراه همسری و دوعصای زیربغلش بردیمش مطب. قطعا منم هربار مطمانش میکردم که همه چی خوبه. حتی از خوب هم بهتره. اما یه غمی توی چشماش برق میزد و با استرسی که پراز وجودش بود. منم باز از همون .