عابر کوچه های پاییزی شهر عشق. اینجا کسی برای کسی ک س نمی شود. با دل گرفته ام کنار پنچره می روم. چشمانم را می بیندم و پرنده خیالم را پرواز می دهم. تا از این شلوغی و هیاهو به دشت سبز چشمان ات. آنجا که شقایق ها با نسیم می رقصند. هر دو در این دشت تنهاییم. نمی خواهم ولی دور می شوم از دشت. از تو و شقایق های تنها. آدم ها سنگی اند! دنیایشان قشنگ نیست.

آن دو یک شبانه روز در خانه محقر یک روستایی مهمان بودند. از مردم دنيا سوالی پرسيده شد. ازپشت میله ها لبهایم را ببوس.