ميانداختند و دو سکه به او نشان ميدادند که يکي از طلا بود و دیگری از نقره. سکه نقره را انتخاب ميکرد. تا اينکه مرد مهرباني از راه رسيد و از اينکه ملا. ميآيد و هم ديگر دستت نمياندازند. نزدیک شاید به این ز.

روزی نمی شود که به یاد ناگفته ها-از گفته های ناگفته ی خود ننویسیم-یک دم نمی شود که به یاد وبلاگمان-ا. دستهایمان را به نشانه ی دوستی بی حد در دست هم می نهیم برای گفتن ناگفته هایی که باید گفته شود . ناگفته هایمان را چو شمعی در دستانمان می گذاریم برای پیش کش کردن دوستیمان . رهسپار یادها می شویم با خواندن نام ها . می نشینیم بر سفره دل که گوییم از راستی ها و ناگفتنی ها . نه آرامم نه بي تابم.

این جاده ها کی به آخر میرسد. تا همیشه تاریخ داغدار توام . ننگ و درویشی و انگشت نمایی و ملامت. تو که تموم تنهاییای من و با عشق پر میکنی تو که یادت مثل آتیش از چشمم از قلبم بیرون میزنه کاش میتونستم کاش میتونستم تنهاییات و که به وسعت کل دنیاست پر کنم. یا مهدی فاطمه و دیگر هیچ. دوری رو از فرهنگ لغاتم پاک کردم. آقا اجازه دل زده ام از تمام شهر. بی تو دلم گرفته از این ازدحام شهر. آقا اجازه دست خودم نیست خسته ام.