عشق خود را بر من می گستراند. و من گم می شود. بر سپیدی کاغذ باریدن می گیرد. نوشته شده توسط محمد ملیحیان خوش در یکشنبه یکم بهمن ۱۳۹۱. از مین های هزاران ساله. از ترکش های بی عمل. خوشه هایت هر روز قربانی می ریزند. تویی که در من بی اجازه نفوذ کردی. وقتی که خواب مرا دریده بود. حالا هر سال تو را بهانه می کنم. و سوگوار لحظه های توام. نوشته شده توسط محمد ملیحیان خوش در چهارشنبه دهم تیر ۱۳۹۴.

هیچ کس اندازه ی خودم به من بدی نکرد و هیچ کس اندازه ی خودم از من بدی ندید. رسیدم به اون نقطه از زندگی. توی آغوشت هم که باشم. تقدیر نم پس نمی دهد. و من از برگ های تقویم می ترسم! مرا تنگ تر در آغوش بگیر.

يك درخت پيرم و سهم تبر ها مي شوم. هنوز دلخوشي ذهن خسته ام اين است. كه در خيال خودم بي خيال من نشدي. هر انسانی روزنه ای به سوی خداوند است. اگر به شدت اندوه ناک شود. ببخشید بابت چند مدت نبودنم. این روزا حوصله هیچی رو نداشتم به خصوص شعر. اما یه شعر می ذارم که 1 ماه پیش متولد شد. تقدیم به خاص ترین مخاطب دنیا. درسیاهی واژه ها کم کم. کور می شد اجاق احساسم.

از خانه ی دلگیر من تا کلن در آلمان.