از این پس هوای بانوی این وب هوای دیگریست. وقتی از یه جائی به بعد هیچ چی دیگه برات مهم نیست. وقتی فکر کردن به حرفا و کاراش اذیتت میکنه. وقتی عینک مسخره ی خریت رو از چشمت برمیداری و میبینی که بعله واقعیت های زندگیت چیزای دیگه ای هستن. وقتی به تمام حرفا و نصیحت هائی که به دوستات میکنی میخوای عمل کنی. بکشی این دندون لق رو. تا هم خودت مزه ی زندگی رو بچشی هم بقیه.

رفت این فصل رنگ رنگ زمین. آمد آن پاییز زیبای زمین. آمد و آورد مهربان و زیباترین. مهربانی که هست از جنس خدا. زیبایی که هست از جنس طلوع. مهربانی که سلامش خنده است. امروز که پرگشودی و شکفتی همچو گل.

شاید هوای زیستنم را عوض کنم. باید که لهجه کهنم را عوض کنم. این حرف مانده در دهنم را عوض کنم. یک شمع تازه را بسرایم از آفتاب. شمع قدیم سوختنم را عوض کنم. هرشب میان مقبره ها راه می روم. شاید هوای زیستنم را عوض کنم. بردار شعر های مرا مرهمی بیار. بگذار وصله های تنم را عوض کنم. بگذار شاعرانه بمیرم از این سرود. از من مخواه تا کفنم را عوض کنم. از خانه که می آیی.