٠ گاهی شیرینگاهی تلخ ٠. آدم ها به اندازه غم هایشان پیر میشوند. نه به اندازه سن شان! حال خوش. توی گلدان ظریفی که پر از عطر خداست. پرده ها را باید پس زد.

از د ل تا قل م. گاهی سکوت را باید نوشت . زندگی یک گ ل سرخ. که من از بوته ی احساس خودم می چینم. لب یک پنجره ی آبی چوبی. به تماشای جریان سرخی اش می شینم. لب این پنجره تا این گ ل هست. می توان تا قله های اوج رفت. می شود پرنده بود و از در ه های غم گذشت. وقت آزادی پروانه ی عشق. که تو از عمق وجود در پیله ی دل پروردی. از برای آزادی اش مهرش از دل افکندی. از عشق خود دل کندی. می رود از کنار تو. پا در این رود گذاری تا همیشه در جریانی. ور نه از دور ببینی از قافله جا می مانی.

شب بود و اشک بود و علی بود و چاه بود. دیگر پس از شهادت زهرا به چشم او. صبح سفید همچو دل شب سیاه بود. خونش نصیب دامن محراب کوفه شد. آن رهبری که کعبه بر او زادگاه بود. یک عمر از رعیت خود هم ستم کشید. اشک شبش به غربت روزش گواه بود. دستش برای مردم دنیا نمک نداشت. عدلش به چشم بینگهان اشتباه بود.

به نام خالق دالتون ها. به کلیه ی اعضا اعم از فعال و غیر فعال افتتاح رسمی این ستاد را تبریک میگوییم. یه سر داشتیم با هزار سودا.

به وبلاگ درهمم خوش اومدید. خیلی خوشحال حال میشم نظر بدید.