دل نامه دلسروده های محمدرضا قاسمی وحید. روز به وصال شب میرسد. و چه خوش است این اتفاق نامیرا. که همراه است با نوروز ایران باستان,. من چه میدانم که فردا در کجا.

دانه های تسبیحم در قلبت جا ماند و. هنوز هم هر نبضت برایم مقدس است. نور چشمانم کم شده است.

نه گریه آرامت می کند . نه فریاد آرامت میکند . آنجاست که با چشمانی خیس . رو به آسمان می کنی . ! گاهی تو را بزرگ. می بینم و گاهی کوچک. این تو نیستی که بزرگ. این منم که گاهی نزدیک می شوم و گاه دور .

زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست. به لحظه های من بیا. دل نوشته های روزگار پاییزی من. بر مل مل ابر سفید. سلامی از پسر باران در مهتابی ترین شب سال به آشناترین ترانه زندگی. امشب تمام عاشقان را دست به سر کن. طوری زندگی کردم که فق.

ای که دستت میرسد کاری بکن. به پرشین بلاگ خوش آمدید. متاسفانه بعلت افزایش نابهنگام کارهای روزمره تا اطلاع ثانوی جمع شما رو ترک میکنم و امیدوارم هر چه زودتر شرایط برای حضور دوباره در جمع گرم و صمیمی شما فراهم بشه. شاید نتونم به وبلاگتون سر بزنم و به همین دلیل پیشاپیش از همه شما عذرخواهی میکنم. یاد همه شما در ذهنم جاری است. سربلند باشید و عاشقانه زندگی کنید.