Song sung blue, everybody knows one. فکر میکنم نوشتن تو جعبهی موسیقی دیگه کافی باشه. منم شاید برم یه جای دیگه برای نوشتن پیدا کنم شایدم فقط سکوت کنم. من و تو موضوعی هستیم. برای ترانههای گاه و بیگاه. Peter, Paul and Mary.

So, so you think you can tell Heaven from Hell. Can you tell a green field from a cold steel rail. A smile from a veil. Do you think you can tell. Did they get you to trade your heroes for ghosts. Hot air for a cool breeze. Did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage. How I wish, how I wish you were here.

نوشته شده در یکشنبه سی ام شهریور ۱۳۹۳ بدست Λli.

برنامه ریزی روزانه من برای کارهام. پست ثابت آشنایی کلی با وبلاگ. در یکشنبه ٧ شهریور ۱۳٩٥. حافظه انسان هرچقدر هم که قوی باشه باز هم نمی تونه همه تجربه های شخص رو تو خودش نگه داره. صدای تو آهنگ باده که میپیچه تو گوش بارون. همه خاطراتت یه دشته که لبریز از یال اسبه. تو مثل قلموی بادی که میرقصه تو رنگ ابرا. برف منم شیشه رو به سرما.