حرف های یه دختر تو این شهر. می خوام بنویسم اما چون حوصله ی خوندنه نظراتتونو ندارم بلوکش می کنم. خسته شدم واقعا خسته ام. از اینکه دیگرانو ببینم که چشم تو زندگیم دارن و من هیچ کاری نمی تونم بکنم خسته ام. دلم می خواد برم یه جایی یه مدتی فکر کنم. کاش اینقدر غد نبودمو وقتی دلم واسه یکی لرزید می تونستم بهش بگم. کاش می تونستم بهش بفهمونم رفتنش.

به هیچ عنوان دلم نمیاد این وبلاگ رو حذف کنم . گفتم یه چند خطی بنویسم شاید گرد و خاک از این صفحه پاک بشه .

عاشقت خواهم ماند بی آنکه بدانی . از اینجا می روم . باشد که با رفتنم همه خاطرات تلخ این دوسال از ذهن و روحم پاک بشه . اگه دوست دارید همچنان همراه من باشید. یاد دارم در غروبی سرد سرد. می گذشت از کوچه ی ما دوره گرد. دسته دوم جنس عالی می خرم. کاسه و ظرف سفالی می خرم. گر نداری کوزه خالی می خرم.

دانه ی گندم روی شانه های نازکش سنگینی می کرد. اما کسی صدایش را نمی شنید. دانه از روی شانه های کوچکش سر خورد و افتاد. خدا دانه گندم را فوت کرد. مورچه می دانست که نسیم نفس خداست. سه شنبه 18 خرداد 1389.