پروانگی های یک پیله ی کوچک! هیچ پروانه ای پریروز پیلگی خویش را به یاد نمی آورد. نوشته شده در ساعت توسط . خودم را می نویسم , شعر می شود.

سیزده چهارده سالگی هایم مدام رمان میخواندم و داستان های عاشقانه. از میان سطور کتاب ها دنبال مردی بودم که راست گو بود قابل تکیه بود. حالا سی ساله هستم و باز. رفته ام سراغ رمان و داستاهای عاشقانه و شخصیت های خیالی. دلم شوريدگي ميخواهد و عشق. و بي اندازه از جماعت مرد نا اميدم و بي اعتماد.

تمام نا تمام من با تو تمام میشود! انسان چیزی جز گفته هایش نیست. میان همه آن چیز ها که مشترک اند و نیستند. تا تن کاغذ من جا دارد. با تو از حادثه ها خواهم گفت. گریه این گریه اگر بگذارد. با تو از روز ازل خواهم گفت. فتح معراج غزل کافی نیست. با تو از اوج غزل خواهم گفت.

توی كوچه مدام دلهره و ترس از این وآن كه یادت هست. سهم هر خانه بود انگاری تكه ای آسمان كه یادت هست.

از آدمها قصه میسازم برای خودم. هزااااااار و یک بار . تا از سرم بپرد این خواب. تو را برای یک بار هم که شده ببینم . ظ امضاء ساناز صلحدوست ورق . قیافه سرد و عبوسی داشت.