من حق دارم جایی بنویسم که مجبور نباشم خودمو سانسور کنم. من حق دارم اگر خاطرات خصوصیم رو مینویسم و با اسم مستعار هم مینویسم وارد زندگی واقعیم نشه. با نهایت احترام به خواننده هایی که دوستشون دارم و میخونموشون. و خواننده هایی که خاموش بودن و هیچ جوری نمیتونم ازشون عذرخواهی کنم.

غبار آلوده مهر و ماه. از همه ی کسانی که همیشه به یادم بودند صمیمانه سپاسگزارم. تو دنیا کاری سختتر و مزخرفتر از درس خوندن وجود نداره. تا 1 ماه دیگه بر میگردم اما نه تو این وبلاگ.

همان حرف های ساده . همان بحث های خودمانی . همان معرفی کتابهایی که می خوانم. وقتی به چشم هایم نگاه کرد و گفت تو فقط رمان می خوانی قلبم تکان خورد. راست می گفت مدتها ی زیادی بود که روش خواندنم تغییر کرده بود. به سراغ کتاب هایم رفتم . کتاب لذات فلسفه از ویل دورانت را که 3 سال پیش دوستی برایم آورده بود و نصفه نیمه رهایش کردم را دوباره به دست گرفتم. یک وبلاگ رو به مرگ. وقتی نمی توانی حرفهایت را بنویسی. قهوه باید تلخ مثل جدایی.