شن بار ظلمات می بارد! در اشعه بار عصر معكوس. وقتی نخستين درخت بر زمين سايه می گستراند. من خنكای مرموز هستی را. خاصه با خلاصه شدن خورشيد. من هر دميده شدن را. در هر سپيده دم زمين. با چشمانی به فراخی گشوده. من هر نديده شدن را نيز می ديدم -. و باد افسار گسيخته و وحشی در شبان خاك. و كودكانی كه با باد سوتك می نواختند. ناگهان به تمامی مردند! شادمانه و شاکر .

آنکه به در میکوبد شباهنگام. به کشتن چراغ آمده است . نور را در پستوی خانه نهان باید کرد. ردیف جلو نشسته بودم و جلسه جان می کند. این آغاز من و محمد صادق بود. آغاز دردهایی مشترک قرص هایی شبیه بهم یا زخمهایی. برای او که باران را برایم آرزو می کند . بر گلوی سه تار بود. مهتابی خاموش پاشیده بر پنجره ای. یا زخمی که همیشه تازه است. بوی تیر میدهد شبهای بارانی. عطر باروت بر شقیقه ام.

هان چ باور پیچیده ای! قصه ی تعبیر رسالت زمان! شبی در همایش فراست نور. اندیشه ای در من فرو شکست! رو ب ره آورد یک آزادی بی مثال. تا پرسه های بی مورد! مشت ناباوری می کوبید. بر بریده های خلوت لحظه ای درهم. چون ردپای چالاک یک مفهوم. هوش از هوای اندیشه ام میبرد! تا هیات نظاره های بالغ ب تفسیر می نشست. شعله های اشاره ی لبخند چکاوکی. در پاره های سپید پرواز. ب گشایش خواب های ممنوع می رفت! آن شب سکوت هندسی گلوگاه خسته ام.

تنهاییاتو تازه می فهمم! تنهاییاتو تازه می فهمم. دارم به جای تو توو آغوشم. قالیچه پهن رو خاکت رو. می ترسم از جمعیت حاضر. اینا که از بس خودزنی کردن. افتادن و یک گوشه بیهوشن. می ترسم از رد گلابی که. رو صورتم می ریزه ناغافل. از اسم تو رو دسته های گل. از چای با خرما و عطر هل. نه میره فکرت از خیال من. نه میره غم از تووی تن پوشم. نه پرچما از روی دیوارا.

ای عشق همه بهانه از توست. من خامشم این ترانه از توست . برای عاشق بودن باید اول سکوت را یاد بگیری . برای عاشق ماندن باید بند بند وجودت در کوره ی صبر بسوزد خاکستر شوی و دوباره از نو خودت را بسازی عشقی که تو را خاکستر نکند تنها بهانه یست گذرا و عشقی که از خاکستر تو دوباره تو را زیباتر از پیش نسازد تنها بازتابی از خودخواهی درون توست. عشق پیله نیست عشق اشتیاق پروانه شدن است. عشق دگردیسی توست که به آن خود متعالی خودت تبدیل شوی.

لحظه هایی که روی شانه ی تو مثل ابر بهار می بارم. وقتی از فرط خستگی خوابی بوسه بر چشمهات بگذارم. تا سحر پا به پای رویاها با دلی بی قرار بیدارم. توی فالم نوشته می آیی! حالا که روزگار ب.

محمد كاظم كاظمي شاعر افغان. من رعيت ماندم اربابم فقط تغيير كرد! خدا هم خوب می داند نداری طاقت دوری. بی تو احساس من از عطر اقاقی خالی ست. خشكيده ايم مثل دو تنديس پيش هم . خون چکيده بر تن اين شب حلال توست. خود را شبي در آينه ديدم دلم گرفت.

لینک شعرهایم در سایت شعر نو. فرهنگ لغت فارسی به فارسی. لینک شعرهایم در سایت شعر نو. فصل فصل تمام زندگیم بی حضورت بهار کم دارد. دستهایم بدور خورشیدت تا بگردد مدار کم دارد. قاب زیبای زندگانی من سبزی اشیانه ات آباد. عکس بیروح باغ خاطره ها یک درخت انار کم دارد.