حالا که آمدی چترت را ببند در ایوان این وبلاگ جز مهربانی نمی بارد. نه دیگه این واسه ما دل نمیشه. پنج شنبه شب یکی از هفته های پاییز هزار و سیصد و نود هست. ۴ساله که دارم خودمو اینجا مینویسم. بدون اینکه کسی باشه که سرزنشم کنه! یا ازم بخواد چیزی غیر از اینی که هستمو بنویسم. پس باید از حس و حال جوونیم بگم . و تو به خودت میگی.

گروه جوان و جامعه باشگاه رادیویی جوان.

در گیرو دار فشار مترو با هم همکلام می شویم. وقتی حرف می زند لبخند از لبانش دور نمی شود. گفت که از کار عار ندارد و برای خرج تحصیلش در مترو دستمال می فروشد. او خیلی چیزها گفت اما من فقط. نگاه ویژه داشته باشیم .

هر اناری رنگ خود را تا زمین پارسیان گسترش می داد - بینش هم شهریان افسوس -. باز آمدم چون چرخ نو. اين کاخ در سال 1374 مرمت شد و در ارديبهشت سال 1377 به عنوان موزه بازگشايي گرديد.

هنوز هم سرت را بالای ستاره می گیری. يادم باشد حرفي نزنم كه به كسي بربخورد. خطي ننويسم كه آزار دهد كسي را راهي نروم كه بيراه باشد. نگاهي نكنم كه دل كسي بلرزد. تنها تنها دل ما دل نيست.