اين جنون عادت هر روزه ي تهراني هاست. تا آن دو را از هم بازشناسم. وقتي كه زندگي ه تاتر مزخرفه! همه چيز برعكس ميرود.

منفي ب ي س ت و ه ش ت م ي ن . منفي ب ي س ت و ش ش م ي ن . منفي ب ي س ت و پ ن ج م ي ن . ا شارات ن ظ ر.

به نام خداوند هنر آفرین بر این آفرینش هزار آفرین. در خواب شبی شهاب پیدا کردم. این دفتر پرترانه را هم روزی. در کوچه آفتاب پیدا کردم.

از جنس سکوتم و سراسر زردم. بر روی کتیبه های سنگی هر روز. دنبال اصالت خودم می گردم. آمار ترافیک تو را میداند. طعم لب و ماتیک تو را میداند. نقاشی اندام تو را داد کشید. نامرد گرافیک تو را میداند. با هر چه دلم خواست جدل کردی عقل. خود را تو خروس بی محل کردی عقل. یک عمر پی پنجره ودر بودیم. هم کور و هم از شکرخدا کر بودیم. برگرد ببین پشت سرت را از نو.

بعد از غیبتی طولانی باز هم به کارگاه برگشتم. بی هیچ حرفی تکلیف 46 از کارگاه مجازی ادبیات را بخوانید. شعر داستان یا ترانه که سبکش رئالیسم جادویی باشد. اگر مایل هستید آن تحقیق را هم از اینجا.

شاید شبی هر دو یک خواب را دیده باشند. بهاری دیگر بی حضور تو از راه می رسد. کاش هر رفتن را امید بازگشت بود. بازنخواهی گشت و هیچ چیز مثل سابق نیست. اما هنوز هر احتمالی از تو آغاز می شود. مثل شیوع فراموشی میان پستچی ها. دنیا جای کوچکی ست برای این همه دلتنگی.