ای دل کوچک من غصه نخور تو خدایی داری بزرگ که در همین نزدیکی است. از یک جایی به بعد آدم سکوت می شود. از یک جایی به بعد آدم سکوت می شود. آدم سقوطش را می پذیرد و سکوت می شود. می نشیند لای روزمرگی ها و نه لبخندش می آید نه گریه اش. از یک جایی به بعد آدم نه برای ذوق های کسی ذوق می کند نه برای گریه هایش گریه. فقط برای فرار از چرا های بی امان آدم ها. برای اینکه هی حالش را نپرسند.

دنیا سرای بلا و گرفتاری محل گذران زندگی و زحمت است . خوشبختان ازان دل کنده اند و از دست بدبختان به زور گرفته می شود. پس خوشبخت ترین مردم بی میل ترین انان به دنیا و بدبخترین مردم مایل ترین انان به دنیاست . هر کس خود عامل خوشبختی خویش است. خوشبخت زیستن هنری است که به توانائی فایق آمدن بر مشکلات در.

هر چی که عشقم بکشه اینجا می ذارم اخه وبلاگ عزیزمه دیگه. بتون گفته بودم عروسی پسر عمومه. عروسی که خیلی حال نداد. برنامه ی سه شبه یا همون پاتختی. اینقد زدیم و رقصیدیمو جیغ کشیدیم که. از فرداش صدام گرفت و فرداش دیگه. حتی تو گوشه کسی هم حرف میزدم. به زور می فهمید! همکارم اینقد بهم خندید که نگو! الان بعد از آمپول و دارو عطاری یه کم باز شده. خداییش بدترین اتفاق ممکن واسم اینه که. همه ی کارم به صدام بستگی داره. در حال حاضر شوهر خان شهر دیگه دانشگاست .

وقتی گرفتاریهای این دنیا چون خوابهای پریشان می گذرند پس شکیبا باش. بله ما هم روزی روزگاری دختر بودیم و دخترانه های زمان خودمون رو داشتیم.