من بی تو برای همیشه تنها مانده ام. من مانده ام و خدایی که می گویند همین نزدیکی هاست! شاید این آخرین باره. و برادرها را تا ته درۀ سبز رهنمون خواهد بود. من شبان رمۀ خود بودم. خود شبان من معصوم نبود. غفلت من رمه را از کف داد. هم از ايندست تو را. من از جهان بیتفاوتی فکرها و حرفها و صداها میآیم. و این جهان به لانهی ماران مانند است. و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست. که همچنان که ترا میبوسند. در ذهن خود طناب دار ترا می بافند.

دلم بعد از مدتها امروز لرزید. بساط کفاشی کوچکی روی زمین پخش بود. پیرمردی ریز نقش پشت خرت و پرت ها با دو تا چشم امیدوار به من نگاه کرد. نگاهش به آرامی با لبخند حرکت کرد تا به پاهای من رسید. و لبخند و نگاه روشنش نا امیدانه روی کفش های ورزشی من سقوط کرد. معنی اش این نبود که بریدن ساده بود یا اینکه درد نداشت. و چه عبور دردناک ساده ای داشت از خلوت دلم! مردمان.