از روی همه تون شرمنده ام بسیار بسیار بسیار. اما پیوندم با وبلاگ و دنیای اینترنت به این شكل مدت مدیدی قطع شده بود. الان هم كه برگشتم خواستم شروع دوباره ام رو بهتون معرفی كنم. نمی دونم برسم بهتون سر بزنم یا نه اما كامنت ها رو جواب می دم. اگه دوست داشتین منو ببینین. سر تو بالا کن دخترو. همه گی بریم قاشق زنی.

هر ک س زندگی خویش را به آهنگی می نوازد. آخه کلی ازش خاطره دارم.

و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من. من خودم بودم و یک حس غریب. که به صد عشق و هوس می ارزید. من خودم بودم و دستی که صداقت می کاشت. گر چه در حسرت گندم پوسید. من خودم بودم و هر پنجره ای. که به سرسبزترین نقطه بودن وا بود. سادگی از ته دلبستگی ام پیدا بود. و نه دلداده گیسوی بلند. و نه آلوده به افکار پلید. من به دنبال نگاهی بودم. که مرا از پس دیوانگی ام می فهمید. تا روم تا در دروازه تور. تا شوم چیده به شفافی صبح.

بودن یا نبودن مسئله این است. به نامه وجودی که وجودم ز وجودش شده موجود. این آخرین پستیه که تو این وبلاگ مینویسم.