ولي من همچنين خواسته ام نشان دهم كه بورژوازي نيز به تنهايي مقصر نيست. همه مسئوليت به گردن اجتماع است. گي دوموپاسان در نامه اي به زولا براي كتاب خطاي.

یک سال میشه که ننوشتم. کسی به فکر گلها نیست. کسی به فکر ماهی ها نیست. کسی نمی خواهد باور کند که باغچه دارد می میرد. که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است. که ذهن باغچه دارد آرام آرام. از خاطرات سبز تهی می شود. چیزی مجرد است که در انزوای باغچه پوسیده ست. این شعر را برای ایران نوشته ام. ایران که این روزها فراموش شده ترین واژه فرهنگهای لغت شده است. ایران که می ستایمش و دوستش دارم.