بوسه ای متولد می شود از هم آغوشی حجم خالی تو و خالی ذهن من بوسه ایی به رنگ هیچ بوسه ایی برای باد. قرار بود بعد از مدتی بر گردم. برگشتم بگم که هر چیزی یه عمری وتاریخ مصرفی داره و تاریخ مصرف اینجا هم واسه من تموم شده. هنوز نمیدونم که اینجارو کلا حذف میکنم یا فقط میبندمش. دلم نمیاد با یک سال و چندماهم به این راحتی برخورد کنم و حذفش کنم ولی در هر صورت چیزی که میخوام اینه که دیگه نمینویسم. واسه همه تون آرزوی موفقیت میکنم.

وقتی هیچ کس دیگری نباشد. می خواهم از اینجا بروم. اینجایی که زیر غبارهای کهنه اش ردپای خنده های تو بیداد می کند. و فرش های آب نخورده. از بیداری های شبانه ی تو حرفها دارند. اینجایی که هنوز تخت اتاقت. از نشستن دیگران کلافه می شود و باز ناله ناله ناله. و زیر تشک های کهنه اش. جوراب های مچاله شده ی تو دیگر منتظر پوشیده شدن نیستند. دیوارها دیگر خسته شده اند. می خواهم از اینجا بروم.

ی تلخی که جزیی از خود زندگیه! دلم میخواد که باز هم بنویسم. کاش تا همیشه اینجا ی جای مجازی میموند . اینو وقتی خواهرم هی منو عضو گروهایی که خودش توشون بود میگرد بهش گفتم . گاهی باید ی جایی رو برای خودت داشته باشی . ی جایی فقط و فقط برای خودت . هیچی واسم مهم نیست . ی کم خسته ام . نوشته شده در یکشنبه نهم فروردین ۱۳۹.

از دل برود هر آنکه از دیده برفت . از دل برود هر آنکه از دیده برفت.

فقط نگاه تو را کم آورده ام! با بغض های ناگهانم. تصویرهای تودر توی شکسته را نقش می زنم. و در تبلور تمام این ثانیه ها. صدا را ناچار به سکوت می سپارم. حنجره ام در تلاطم دردهای تکثیر شده بسته است. و زبانم به گفتگوی راز نمی چرخد. مرا به همنشینی کدام سطر زندگی ببرد. صدای نیمه جان لحظه هاست. که وجودش را از تمام بغض های ناگهان. فقط نگاه تو را کم آورده ام! واژه ای در خور رفتن ندیدم.

من هوای تازه می خواهم. نمیدونم بعد از گذشت چندین ماه از ننوشتنم از کجا باید شروع کنم. این مدتی که ننوشتم اتفاقات خیلی خاصی تو زندگیمون نیفتاد. غیر از خود مهاجرت با همه شرایط خاصش البته! بیشتر درگیر تغییرات روحی و فکری بودم درحقیقت. که تاحدی ازش راضی ام. این پست هم صرفا جهت اعلام حضور بود و لاغیر! نوشته شده توسط پرنیان با موضوع.

گاهی در شعور کلمه و موسیقی رها می شوم. در پیچ و تاب رقص انگشتها و اشک های من. هر انسان دریچه ایست به سوی خداوند. اگر به شدت اندوهناک شود. محبت غریب ترین واژه ی دنیا. یادداشتهای آدم برفی به امیلی در نیومون. دل نوشته هاي دخترک بارانی. حرف های جاری در من. هفت دقیقه مانده به صبح. رقص روی سیم های خاردار. باران زده ی فصل درد. حرف های یک شاعر مرده. آقا دیو و خانوم لولو داستان کوتاه.

پیشانی ام چسبیدن به سینه ات رامی خواهد. وچشم هایم خیس کردن پیراهنت راچه بغض. امشب مرا محکم تردراغوش خودبگیر. یه وقتایی لازم نیست حرفی زده شه بین دو نفر. همین که دستت رو آروم بگیره. این یعنی من هستم تا آخرش. حتي مي توانم بگويم درگذشت. و من برايش روزها و ساعت ها سوگواري و سکوت کردم. ش ک نک ט! .

چند وقت بود که بقول بچه ها کم پیدا بودیم! چند تا اتفاق دست به دست هم دادن تا کمتر بتونم بیام اینجا و حتی به خیلی از دوستام سر بزنم که از همه عذر میخوام. نمایشگاه کتاب مشهد شروع شده بود و همسری سرش شلوغ بود و همگی مشغول فراهم کردن و آماده شدن واسه نمایشگاه بودیم. خدا رو شکر بخوبی پشت سر گذاشتیمش. یکی از غرفه های جالب نمایشگاه غرفه دومین سوپر -مغز -دنیا- بود! البته یکی دیگه از عوامل تاخیرمون قطع اینترنت بود. نوشته شده در پنجشنبه دوم آذر ۱۳۹۱ساعت توسط آسمان.