دست نوشته ها و اشعار سیده زهره ارزه گر. و نگاهم را روی دست هایت. و نگاهم را روی دست هایت. عاشق شده اما نمی تونه. دیوونه ام مثل یه آهو که. اما دلش میخواد اسیر باشه.

در یک روز گرم وآفتابی از سال 1347 در برهوت زمین وچنبره زمان گرفتار آمدم . ازروز های سبز و شیرین کودکی که با فقر ومحرومیت اجتماعی همراه بود خنده های تلخی بیاد گار دارم . با اینهمه دغدغه همیشگی ام آبادی کشور زخم خورده ام افغانستان عزیزاست در همه زمینه ها ی فرهنگی هنری اجتماعی علمی اقتصادی و.

جا مانده روی خاطره ها رد رفتنم. سه شنبه پانزدهم اسفند 1391. کر می شود دو گوش جهان از اشاره ها. وقتی تو ماه باشی و من با ستاره ها. آیینه ها نگاه تو را ثبت می کنند. مبهوت آن دو چشم که پر از دوباره ها. من با نگاه یار غروبی شدم ولی. پرونده های عشق تو را جمع می کنم. خط می خورد تمام خزان در اداره ها. در آسمان چشم تو پرواز کرده ام. جا مانده روی ماه ردی از سواره ها. قاب آسمان شو بر لحظه هایم.

خشونت زنی است که زیر نفس های آغشته به بوی الکل مردش تظاهر به لذت می کند و فکر می کند قاعده ی بازی همین است. مستی انگار عذر موجهی باشد برای ناموجه ترین رفتارها. خشونت دست سنگین پدری است که بر صورت دخترک 9 ساله اش بلند می شود اما هرگز فرود نمی آید.

ناچارنویسی و تفنن نویسی پراکنده در هر عرصه. آدمهای ساده را دوست دارم. همان ها که بدی هیچ کس را باور ندارند. همان ها که برای همه لبخند دارند. آدمهای ساده را باید مثل یک تابلوی نقاشی ساعتها تماشا کرد عمرشان کوتاه است. بسکه هر کسی از راه می رسد یا ازشان سوءاستفاده می کند یا زمینشان میزند یا درس ساده نبودن بهشان می دهد. آدم های ساده را دوست دارم. بوی ناب آدم می دهند.