این شعر را در دهه ۶۰ نوشته بودم. مدتی پیش ناخوداگاه با روح و روانم همراه دیدمش. و به خواندن و باز خواندن ان مشغول شدم. با این تفاوت در جزییات ویرایشی در ان انجام دادم تا با حال و اکنونم هم حوانی داشته باشد ودوستش داشته باشم. بهرحال در وبلاگم اینک اورا می اورم. جایی برای بوته های هوا را کنار زدن. در چشمان دختران هوا حل شدن. نه اینجا , نه انجا. جایی برای ماه , ماه که گل می پاشد. بر گوری کوچک میان دو کتف. و پایی که رطوبت تنها ترین مردگان.

لابد دلیلی حداقلی برای این اندک نامعطلی پا و دست کرده بودم. دندانههای سر در تو نفسهای عمیق در تو دست میشود روی تخت و خواب دید. هیچ خبری توی خبرها نیست. نه از من نه از خبرم. خیر خواندن نام خیریهها واریز میشود لابد به کیسهای که دارم گل میخ.

هنوز نفس ميكشد تو را. در هواي تو گام ميزند. كه ميروي و معنا ميشود. شگفتا حال خوشي كه من دارم. جاي پاي شيرين و سايهي فرهاد. چه ساده است اين سايهي من! نفسام را بريده است. حتا حالا كه زير سايهي اين تختهسنگ. رفته رفته ميكشد به حرفهاي مگو.

به پاسيو - شكل مدرن سياهچاله -. مي رسد به دو ر سيماني. م شتي برندارم از آسمان. و خنده ي رديف استخوانهاي سفيد. پايان و شروع و فرار! به زنجير طلائي ات. سگ مي شوم تا مهربان بميرم! بكوبد محكم خودش را به هر چه هست. ن ب رد با خودش. پشت و روي آدم را و سگ را.

هفته او ل اسفند 1389. هفته او ل آبان 1389. هفته او ل شهریور 1389. هفته او ل فروردین 1389. هفته او ل دی 1388. هفته او ل مهر 1388. هفته او ل شهریور 1388.