همنوا با ساز دل در کوچه تنهایی ام. از ادامه ی نوشته هایم برای تو. پر هیاهو تر از آواز طبل ها. نازک تر از نسیم و زلال تر از باران. در انتهای کوچه شب به ترنم بوی بهار. آوازه خوان آهنگ ثانیه ها شده است. شاید آنجا کسی در انتظار نشسته باشد. نمیدانم این انتظار برای چیست. و دلواپس از وحشت بی فردایی.

بله همین طور که نوشتم به همین زودی رسید روووزی که بگم وای خدایا چه بود کردم. داشتم زندگیمو میکردم درس خوندم واسه چی بود اخه. البته علتش این نیست که دارم زیر بار درسهای دانشگاه له میشم علتش ترس از نتونستن. کارایی هست که ازم میخوان. میترسم واقعا میترسم امروز کارنامه نهایی سنجش هم اومد و فهمیدم میتونستم جز ساری فردوسی. مشهد و گنبد هم قبول شم و هی لعنت میفرستم به اون لحظه که با خودم گفتم ساری به خونه نزدیکتر. میکردم مشهد قبول شم و حالا هم از ساری هم از دانشگاهش متنفرم متنفررررررررر.

تا حالا فکر می کردم حق با من بوده اما امروز حس کردم که منم بی تقصیر نبودم. می خواستم بدی رو با بدی جواب بدم اما بدی من خیلی بدتر بود. فقط می دونم بد کردم. لحظه ها مثل برق می گذرن و جاشونو به خاطرات می دن. شاید گاهی وقتا توی ذهن آشفته ات گم بشن اما هرگز از یاد نمیرن. حال و روزم خوش نیست. دلم می خواد از آدما دور بشم.