چه مدت هست که اینجا ننوشتم و قبلا بهانه ام این بود که فیس زیاد. میرم و اونجا فعال هستم ولی یک ماه و نیمی هم اونجا نرفتم و اینجا نیومدم . الان هیچ دلیل و بهانه ای هم ندارم ولی امدم که بمونم نه به نام محک. بود به عنوان نویسنده و طرفه ای از دوستی بود که الان در دانشگاه جندی شاپور. از اساتید درجه یک هست . شاید یکم پس و پیش بیام چون به لطف هنرمندان برنامه ریز امتحانات دانشگاه. تا شب امتحان درس میخوندم .

نوشته هایم از خود آسمانی و زمینیم و خدای این من زمینی آسمانی. وقتی دلم برای خودم تنگ می شود. تویی که بی نیاز از منی به سرسپردگی رهایم می کنی و گاه و بیگاه خودی نشان می دهی تا فراموشت نکنم و به یاد بیاورم مقصود من تو بودی. عذر تقصیر مرا بپذیر و به من ره بنما که راهی را بروم که زودتر به تو می رسد و آن را دوست تر داری.

و ارزش عمیق هر کسی. به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارد. وکتاب هایی نیز هست برای ننوشتن. و من اکنون رسیده ام به آغاز چنین کتابی. که باید قلمم را بکن م و دفتر را پاره کنم. وجلدش را به صاحبش پس دهم. وخود به کلبه ی بی در و پنجرهای بخزم. و کتابی را آغاز کنم که نباید نوشت. چه راحت زمان داره می گذره. فکر می کردم اینجا بهتر از اینها باشه اما نبود. بعد از یکسال اعتراف می کنم که حرف های دل آدم فقط برای خود آدم .

نبودنت بهترین بهانه است برای اشک ریختن . ولی کاش بودی تا اشکهایم از شوق دیدارت سرازیر میشد . کاش بودی و دستهای مهربانت مرهم همه دلتنگیها و نبودنهایت میشد . کاش بودی تا سر به روی شانه های مهربانت می گذاشتم. و دردهایم را به گوش تو میرساندم. بدون تو عاشقی برایم عذاب است. میدانم که نمیدانی بعد از تو دیگر قلبی برای عاشق شدن ندارم. کاش میدانستی که چقدر دوستت دارم و بیش از عشق بر تو عاشقم. میدانی که اگر از کنارم بروی لحظه های زندگی برایم پر از درد و عذاب میشود.