فردای یکی از قرارهای عصر چارشنبه درمنزل محمدسعید محصصی . پشت فرمان بودم که تلفنم زنگ خورد . هرکسی شعری و یا قصه ای در این دوهفته نوشته بود می خواند و حرف و نقدی هم اگر بود می شنید و گاهی هم کاربه جدل می کشید . جملگی مخالف بودند جز همان پیرمرد خوش پوش که به شلوارش ساس بند زده بود .

در من زنی به مرز رسیده ست. اینکه چه اتفاقی افتاده بماند . اما حالا بخشی از دنیای من نیست. بخش بزرگی از دنیای کوچیکم که از سال 85 همراه من بود. از روزگار پوسیده ی من. اون پنجره با پرده های آبی و منی که ازپشت شیشه ها بیهوده می خندید. حالا معلوم نیست کجا سرگردونم! بماند اینکه چه اتفاقی افتاده . ولی کاش اون سیاهی می فهمید . کاش میذاشت نامه های توو پاکتای کوچیکم برام باقی بمونن . حالا بیش از همیشه می ترسم.

اما وقتی کمتر مطالعه داشتی اعتماد به نفست بیشتر بود . تازه فهمیدم تو همه زمینه ها این یه قانون است. اگر تو کنارم بودی و حواست به من بود بدون شک بی اراده همه چی سر جایش قرار می گرفت .

از کوزه همان برون تراود که دروست. افاقه نکرده اند هیچ کدامشان. دلسرد از دم و بازدم. یگانه پناهم که در پندار بافته بودمش. تهی است از حس من. و چماق اندیشه بر ملاجم می کوبد و قرص ها افاقه نمی کنند. و مجلس شیدایی ام رو به انتهاست.