مردی که خیالش راحت بود. کد موسیقی در نایت اسکین.

میرم تا بزرگ بشم . روز یا شب لبخند آلود دیگه . که خندش واس خود خودم باشه . که بزرگ شده باشم . تولد معاشقه با دود . تولد بوف کور لعنتی ای که با خشم به دنیا اومد . خشم موتور حرکتم بود . ولی خشم زیاد باعث دووم اوردنت نمیشه . یه جا دیگه بلاخره اون وسطا جا میزنی .

من درجستجوی او تنها به رویاهایم رسیدهام. من عاشقانه دل بسته بودم. نه تو مرا دوست نداری لعنت به همه خیالهای من. به گمانم برای گذشته های دور است من بودم تو بودی و من شاد بودم سالها گذشت بازهم من هستم تو هستی اما من شاد نیستم. نه تو مرا دوست نداری لعنت به همه خیالهای من.

دیوانه بمانید اما مانند عاقلان رفتار کنید! شنبه 11 آذر 1391. وقتی چشمهایت زیر سیل اشك های پشت پلكت له شوند. نگاهت ب رو به رو نیست. پشت سرت را هم نگاه نمیكنی. چشمانت خیره شده اند به روی گام های بی هدفت. و دستانت یخ زده اند از بی وجودی اطرافت. ذهنت مسخ شده از فكر به آدمهای آدم نما. زیر خاك سرد گور دنیا دفن شده. در تاریكی بی انتهای جاده همچنان پیش میروی. در دنیا مردی و در برزخ زنده شدی. تولدت مبارك خودم جان! از دعوا.

هیچ غیر آن درد بزرگ . تاريخ چهارشنبه نهم بهمن 1392ساعت 7 نويسنده بانو. اینکه خسته باشی و آرتروز مزخرف قدیمی ات باز برگردد و صاف بنشیند روی گردنت و هی افسار کتف و پایت را بکشد و تو بشوی اسبش و در تصرفش باشی مهم نیست. اینکه خسته باشی و درد داشته باشی و مجبور باشی بیایی خراب شده ی اداره و مزخرفات خاله خانباجی های همیشه سخن در چنته دار همکاران را بشنوی و متلکهای در هپروت بودنت را هم مهم نیست. اما اینکه هی همه چیز را تحمل کنی و لبخند بزنی و درد بکشی و تحمل کنی خیلی مهمه .

شرط میبندم تو هم باور نداری. و عشق را برای دختران سوء تفاهمی میپندارند که با یک عذر خواهی به پایان میرسد. میشود لطفا چند ثانیه ای پاهایتان را از روی گلوی احساساتم بلند کنید. اشکهای دلتنگی زیر نگاه سرد تو. کاش کمی دیرتر برایت تکراری میشدم. باز هم غربت ثانیه ها تنهاییم را روی صورتم تف میکنند. چه زود فراموش شدند خطوط تیره شده ی دفتر خاطراتم.