مل مل ابری دستات پر رحمت مثل بارون. ساکت نجیب چشمات پر غربت بیابون. هیچ وقت اینجا تموم نمیشه خودمون تمومش میکنیم. شب سیاه و چشم بیدار. شب سیاه و سایه ی تار. شب سیاه و باد وباران. شب سیاه و ماه پنهان. شب سیاه و چشم بیدار. شب سیاه و سایه ی تار. شب سیاه و باد وباران. شب سیاه و ماه پنهان. چون میسر نیست من را کام او. عشق بازی میکنم با نام او. دستت را به من بده.

سربه زير و سخت . با دو سه نفر حرف می زدم . دیدم راجع به وبلاگ نویسی و عمر وبلاگهاشون که 4 یا 5 سال هست صحبت می کنند یهو دلم خواست دوباره وبلاگ داشته باشم. اومدم برای خودم وبلاگ جدید بسازم دیدم خیلی حیفه که این وبلاگ 11-12 ساله رو ول کنم . چند سال از هیاهوی وبلاگ نویسی گذشته.

اینجا حسابی گرد و خاک گرفته خودمم با هزار زحمت تونستم دوباره بیام فراموش کردن پسورد و این حرفا. شاید اون دلتنگیای معصوم بچگونه دوباره سراغم اومده دلتنگیی که با وجود هیچ آدمی پر نمیشه ادمایی که فقط به خودشون فکر می کنن البته خوب که فکر می کنم این روزا کسی حتی به خودشم فکر نمیکنه. راستی خوش به حال بچه ها! پيام هاي ديگران .