دلتنگی و لبخند تلخ من از تلخی های غربت. مدت زیادی ننوشتم راستش دیگه انگیزه ایی برای نوشتن نداشته و ندارم. زندگی من سراسر غم و اندوهه و نوشتن غم و ناراحتی کار درستی نیست. جز اینکه باعث ناراحتی خودم و سایرین بشم. خیلی حرف تو دلم دارم بزنم. الان نخوابیدم بعد میام تعریف میکنم.

عصر آخرین جمعه اولین ماه سال جدید رو پشت سر می گذرونم و تنهام و این تنهایی بهونه خوبی شده ی قلم به دست بگیرم و برای تو بنویسم. خیلی وقته نامه ها م اون رگ و بو رو نداره. خیالی وقته به نامه هام عطر نزدم تا وقتی بازش می کنی چهره شیطون ترین دختر موهویجی بیاد جلوت.

لحظه های به یاد ماندنی ما. الان دخترم 64 روزشه و دو روزه که واکسن دو ماهگی اش رو زده و مامانش در حال مراقبت و چک کردن مداوم دمای بدنش هست. این مدت خبرهای خوبی شنیدم اینکه دوست خوبم نی نی دار شده و الان تو هفته 26 هست. از خدا می خوام غزلش رو سالم و سلامت به موقع بذاره بغلش. داشتم پست های قبلی رو می خوندم که دیدم زمان چقدر زود میگذره. خدایا این روزهای خوش را از ما نگیر.