این جا محلی است که من برای دختر عزیزم مبینا مینویسم او که با پیوستنش به جمع دونفره ی من و بابایی در 28 آذر 1380 دنیایی از شادی و هیجان به زندگی ما آورد . مبینا دختر شهر قصه ها. حدود دو سال از جدایی من و پدرت می گذره. کلا انگار همه ی زندگیمون تغییر کرده. مبینا دختر شهر قصه ها. مبینا دختر شهر قصه ها. مبینا دختر شهر قصه ها. مبینا دختر شهر قصه ها.

همه کودکان در پناه یکتای توانا. مینویسیم اینجا تا که از یاد نبرده باشیم زندگی شستن یک بشقاب است . زودی میآیم بهتون سر بزنیم محبتاتون رو سپاس.

هرچی دل تنگم میخواد میگم. 15 دقیقه در بیمارستان لاله توسط خانم دکتر منصوره صافی با وزن 2. 740 و قد 48 سانت به دنیا اومدم . این وبلاگ هم توسط مامانم نوشته میشه تا برای فرداها من بتونم بخونم و لذتش رو ببرم. وقتی به این جهان آمدی. خداوند تمام زیبایی اش را در تو خلاصه کرد. بر گونه هایت بوسه زد. فرشتگان بالهایت را بر دستانشان گرفتند.

سلام دختر خانوما سلام آقا پسرا. متأسفانه آپلودر قبلي من فيلتر شده و همه عكساي مربوط به پستهاي قبلي حذف شده سعي مي كنم مجددا همه رو آپلود كنم . و حالا توي اين پست خاطرات تصويري خودم رو موقع تولد داداش محمد مهدي كه توي حياط بيمارستان گرفته بودم. لطفا برای مشاهده ادامه عکسها کلیک کنید. نوشته شده توسط محمد معین در شنبه 20 اسفند1390. شروع همبازي من و داداشم. توي اين پست مي خوام يه سري از عكساي قديمي تر خودم و داداشم رو بذارم دقيقا مربوط به شروع دوران همبازي من و داداشم .

ساغرم تو خورشیدی هستی که هرگز غروب نمیکنه. بعد از این همه وقت نمیدونم چطور شروع کنم. وبلاگ رو ادامه بدم و به دنیای مجازی برگردم. خیلی در ادامه دادنش کوتاهی کردم. به خاطر بچه ها و دغدغه ها و تنبلی خودم. به کمک و حمایتتون نیاز دارم. در ضمن از همه دوستان گلم ممنونم که توی این همه مدت ما رو فراموش. نکردن و تا همین چند وقت پیش سر زدن و کامنت گذاشتن. معرفتشون شدم ایشالله جبران کنم.

منو بابایی خیلی خیلی دوستت داریم. پدرم تاج سرم چشم به راهت بودم. همه دم عاشق لبخند نگاهت بودم. ای فلک ازچه زدی آتش غم برجگرم. کاش جای پدرم من سرراهت بودم. بابای مهربونمون پشت وپناهمون تاج سرمون ناباورانه به آسمون پرکشید و مارو با دنیایی از غم بی انتها تنها گذاشت . مثل یه پرنده یه دفعه پرزدو رفت . دوماهه که دلم خونه دوماهه که اروم وقرار ندارم دوماهه که شبا به امید دیدنش تو خواب سربر بالین میزارم. اشک امونم نمیده که صفحه رو ببینم و بیشتر بنویسم. میخواستم زیباترین کلام را برایت بنویسم.

به نام او که تو را همراه یک دنیا شادی به ما داد. من نازنین متولد18 آبان 1366. و همسرم مهدی متولد12 اسفند 1359. در مرداد 1384 عقد کردیم. و در فروردین 1385 زندگی قشنگمون و شروع کردیم. خرداد 85 از وجود یک فرشته مهربون آگاه شدیم. و این فرشته در 24 اسفند 85 در زایمان طبیعی در بیمارستان کسری تهران توسط دکتر یاوری عزیز به ما سپرده شد. تو را می پرستم زیرا یقین دارم تو ذره ای از وجود خداوندی.

بعد از یک سال و نیم. دیدن وبلاگ یکی از دوستان منو هوایی کرد. گفتم برم به وبلاگ آوا که خیلی وقته حتی بازش هم نکردم یه سری بزنم. و وقتی خاطراتم رو میخوندم خیلی حس عجیبی پیدا کردم. یه جورایی حالم گرفته بود. از اینکه میدیدم تو پست آخری نوشتم الان آوا سه سال و نیم داره شوکه شدم. از اینکه یک سال و نیمه که هیچ خاطره ای از بچه هام ثبت نکردم. الان آوا 5 سال داره و آراد 1 سال رو پشت سر گذاشته. فقط میتونم بگم خیلی ناراحتم. تازه به ارزش وبلاگ نوشتن پی بردم. هنوز به نمک میگه ممک! .

این وبلاگ مال من و دخترامه! خودم متولد تیر 59 ام . پرنیان دختر بزرگ منه که 11 آذر 1386 بدنیا اومده و دختر کوچک من پارمیس متولد 24 اسفند 1390 هست. روستای پدری و مادری من. دلم نمیاد وبلاک 10 سالمو ول کنم و برم دنبال کارم! استیکر سن دخملا رو آپدیت کردم. بچه ها کم و بیش خوبند .