از درد های کوچک است که آدم می نالد. فردا را چه خواهم کرد. خیال امروز م را پر می کنم . وتنیدن های پی در پی اش. مسیر عنکبوت کوچک نگاه خسته ام. ساعتها به دنبال خود می کشد. وارسته از هر خیال وهر نگاه به اندوه خود. زدن به شیشه زندگی! وقتی بغض میک نی.

به همه دوست گلهایی که به وبلاگ من سر میزنن. در این وبلاگ خاطرات وسروده های من. برای رئیس جمهور 24 میلیونی . 4 سال قبل صدا و سیمای مان هم برایت جشن نگرفت . جشن پیروزیت تا 7 دی به کام تو و رای دهندگانت تلخ شد .

مدتهاست که در گلویم مانده اند. کم کم دارد به حرفهایم خمس تعلق می گیرد. مرگ من روزی فرا خواهد رسید. در بهاری روشن از امواج نور. در زمستانی غبار آلود و دور. یا خزانی خالی از فریاد و شور. مرگ من روزی فرا خواهد رسید. روزی از این تلخ و شیرین روز ها. روز پوچی همچو روزهای دگر. دیدگانم همچو دالان های تار. گونه هایم همچو مرمر های سرد. ناگهان خوابی مرا خواهد ربود. من تهی خواهم شد از فریاد درد.