کسی سئوال می کند بخاطر چه زنده ای . و من برای زندگی تو را بهانه می کنم. 1583;وشنبه ۱٥ تیر ۱۳۸۸. خواهم تو را مهمان کنم در گوشه ای از قلب خویش. شما هم این غلام مولا علی را فراموش نکنید. بهار , بهار چه اسم آشنایی. حالا نوبتی هم باشه نوبت فال هاست . پس بدون پارتی بازی از اولین اسم .

سوسو میزند روشنای دلم در این شبهای تردیدها و اگرها. که پایان دل آشوبی ام شود و آغاز فصل بهار زندگی ام. جوانه های دلم بیقرار شکفتن اند. بر من بتاب ای نور. که سخت امید بستم به همانی که می دانی. کوه از خوابی سنگین پر بود. سوزش تلخی به تار و پودش ریخت. نگاهی در راه مانده بود. و صدایی در تنهایی می گریست. برای فالی که به نامم شد.

کاش می آمدی تا ویران کنی کاخ غفلتمان را. میلاد کریمه اهل بیت مبارک باد. شنیده بودیم از شلمچه تا کربلا راهی نیست. سرزمین عشق با بهانه ای شروع و با بهونه ای . سلامملت تو این وبلاگاشون عجب چیزهای خفنی درباره ات میگن! خدایا من که نظر دیگران رو درباره وبلاگم نمی خوام . فقط میخواستم اینهایی رو که مینویسم تو بخونی. نمیدونستم این چرت وپرت ها ناراحتت میکنه! اصلا چرا وبلاگ من باید مثله وبلاگ های بقیه باشه. اصلا چرا باید اینها رو واست بنویسم.

این هتک به قلب زارمان سنگین است. خاموش نشستن این زمان ننگین است. الحق که خروش مسلمین با صلوات. رزمی است که یکصدا و آهنگین است. لبیک یا رسول الله روحی فداک. مثل مسلم پیشتاز واقعه .

و هل یرحم العبد الا المولا. با جاده های بی تو. ز گهواره تا گور دانش بجوی. در من قفسی هست که می خواهدم آزاد. دست نوشته های محمد تهرانی. یاد داشتهای یه مرد متولد 57.

فقط واسه اين كه وبلاگم بمونه. تا خاطراتش از يادم نره. یه سلام و یه خداحافظی. سلام به رسم همیشگی و خداحافظ برای این که امروز اومدم خداحافظی کنم از همه از دنیای مجازی اینترنت و وبلاگ از همه ی دوستای اینترنتی و مجازی. خلاصه هر بدی از ما دیدی حلال کنید و واسه ما دعا کنید. ذره ذره ی وجودم این جاست. بازهم ببخشید اگه نتونستم به وبلاگ تک تکتون بیام و خداحافظی کنم.