داغای دل مرا تازه نکو یار. مرا قیله تای تیشه نکو یار. امروز ناجوریم جانیم درد موکونه. مرا بیریو منی دیگچه نکو یار. بیه خانه دیلیم بلدی تو تنگه. قندولگ مه غدر بانه نکو یار. قومای گل بییه یک شویم. همدل همه ی مو پک شویم. آذره ره نیلیم کشته شوه. قد خاک و خون ششته شوه. اگر کول لگی مو جمع شویم. قد یک صدا و یک ندا وحدت کنیم. خاک خود را آباد و پر قدرت کنیم.

پسورد وبلاگ خو ره پورموشت کده بودوم البته باید ای را هم در نظر بگیروم کی مشغولیات زندگیمان هم اجازه به روز شدن نمیداد. گمانم یک سال و نیمی موشه چقد زود گذشت پیر شودوم. من معتاد به خیابانی شده ام که هر روز از آن عبور میکنی زیر لب آوازهای وطنی میخوانی وبرای کودکانش دست تکان میدهی تاشاید خیال خاکستری رهگذری غمگین را رنگ بزنی. هفته او ل بهمن ۱۳۹۱.

یکی نگاهت میکند یکی دعا. مهاجر افغانی و استعمار نو. به زادگاهم باز خواهم گشت. ایکاش دلها چهره ها میبود.

وقتی که بودی نمی دیدم. وقتی می خواند نمی شنیدم . وقتی شنیدم که نخواند . چه غم انگیز است که وقتی چشمه ای سرد و زلا ل در برابرت می جوشد و می خواند و می نالد. تشنه آتش باشی نه آب وچشمه که خشکید چشمه که آن آتش که تو تشنه آن بودی بخار شد و. به هوا رفت وآ تش کویر را تافت و در خود گداخت و از زمین آ نش رویید واز آسمان آتش بارید. تو تشنه آب گردی و نه آتش و بعد عمری گداختن از غم نبودن کسی که تابود از غم نبودن تو.

ده بامیو رهبر موگیه آزاد هزارستو. افتاو بله سنگر موگیه آزاد هزارستو. اید رقم گول نموشه پلته آزادی وطن. مردوم ده گیرد و بر موگیه آزاد هزاستو. بیرقی آزادی وطن دیست ده دیست گریفته. از دیل خو آر نفر موگیه آزاد هزارستو. ما بینی دیگه قوما بلده الگ شیناخت خو. آزرگو ده فخر موگیه آزاد هزارستو. دیل خو اوماغ کده دئیده مونه سونی وطن. موسافیر ده سفر موگیه آزاد هزارستو. ایسپیلونی اینقیلاب از پشتی کو بور شوده. شعور چیمائی تر موگیه آزاد هزارستو.