می سوزم می پیچم می لغزم و رها. مثل آیینه که روشنی را عبور میدهد. و در آن بی خبری. متکایم تنها با سرم اجین ماند. هر جا که گل بود. بسترم چون خار بود و پست. در رگهایم می جوشد شوره زاری. گوارا و رد پاهای نا آشنا. شبم بی رنگ پس میزند موج مرا. و مهتاب رفتارش بر تن من پرسه میزند. و انصاف آن ستاره که در افق نماند. به هوای خنک مهربانی خلوت کردم. تفسیرم در کوچه ها بدست تاریکی به صافی وسخاوت. من صدای دوست را به گوش نمی شنوم. یکی می نویسد و یکی می خواند.