چراغ شعرم را همیشه روشن نگاه می دارم . رهگذرانی مثل تو بسیارند و احتمال گم شدن در این شب های تار بسیار . یکشنبه 25 مردادماه سال 1394. ازاین پریشان گ ردی هزار ساله. از این سرگیجه ی بی مدار. تنها چهره ی تو را. دوشنبه 6 بهمنماه سال 1393. میان دو کوه می گذرد. هرشب از قله ای پایین می آیم. باد در آستین های خالی ام. پیچ و تاب می خور د. ق ر ق کرده اند. به اولین درخت که می رسم. دست هایم را حس می کنم. که باز به تنم چسبیده اند.

هی دل بده تا پته دلمو برات رو کنم. حالا که آمده ای کنارم بنشین . بخند دیگر برای پیر شدن فرصتی نیست . به تو كه عزيز تريني .

تا صدایت هست نفسی هم هست. و حضورت معنا دار می ماند . از تو دارم این روزها را. اگر قابی مزین می کند دیوار اتاقم را. اگر از نردبان زندگی بالا می روم و گاه خیز می گیرم چند پله را یکجا. همه از وجود توست . که تمام امیدم تویی . تا ببینی که نگاهی از تو چه می کند با دل من . دست هایم جوانه می زنند مدام اگر در دستهای تو باشند . و عاشقتر از همیشه نگاهت می کنم .