ای کوه تو آواز من امروز شنیدی. و این یعنی زندگی . صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است. که در انتهای صمیمیت حزن می روید. در ابعاد این عصر خاموش. من از طعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم. بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است. و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد. و خاصیت عشق این است. بیا زندگی را بدزدیم آن وقت.

ظ روز پنجشنبه ٢٠ اسفند ۱۳۸۸. شاید فقط تو بدونی که این خستگی طعمش چیه. شاید واست همه چیز رنگ امید گرفته باشه. ظ روز چهارشنبه ۱ آبان ۱۳۸٧. این روزها با نبودنت میسازم. این روزها همه چیز خوب است. و این همه ی درد من است. ظ روز یکشنبه ۱٧ شهریور ۱۳۸٧. امروز داشتم یکی از این سریال هارو نگاه میکردم شریفی نیا توش یه شعری خوند. آفتاب پاییزی از پشت شیشه میتابد بر گل های قالی.

حسين بيشتر از آب تشنه لبيك بود. و بزرگترين درد او را بيآبي معرفي كردند . همواره بر ستايش نشسته ام. بر من مگير اين جسارت را. بسيار خوش اقبال بوده اي. در دشت بي آب کربلا. با هفتاد و دو يار کشته شدي. در عصر انسانهاي روشنفکر! در شهرهاي بي کران. و در کنار آبهاي تصفيه شده. هفتاد و دو بار کشته شديم! حتي دقيقه اي .