Thursday, August 13, 2015. خودت را بسته ای به جایی. Sunday, April 12, 2015. بعد خواننده به ترانه اش ادامه داد. Thursday, March 26, 2015.

تصمیم دارم از امروز داستان دنباله داری بنویسم از شخصیت هایی که روی کیبورد متولد میشوند و سزارین هر دوجین از آنها کمتر از چهارده ثانیه طول میکشد. اینجا هر چی به دهنم بیاد تایپ میکنم.

گاهی دلم برای خودم تنگ می شود. غبار غم برود حال به شود حافظ. تو آب دیده از این رهگذر دریغ مدار. جر دیوارهای خانه را خراب کرده بود. دستشویی اش بی اندازه کوچک بود. اتاق خواب هاش بی قواره بودند. چقدر مغازه بالا پایین کرده بودیم تا 4 تا شیر ارزان قیمت پیدا کنیم. با 3 چمدان از آن خانه خالی بیرون آمدیم.

بيا با عشق چشم هايمان را باز كنيم.

یه جا همین دور و برا. همین دور و برا یه نفر وجود داره که می تونه مار رو درک کنه فقط باید بخوایم که باشه. حال تهوع دارد این ذهن. میخواهد بالا بیاورد فریادش را در گوش فاضلاب افکار. باد می وزد در گوشهایم. من دیگر هیچ نمی شنوم. و غرق میشوم در تنهایی و صدای باد. نه چمنزاریست و نه باد. غروبی طولانی که چندیست در انتظار به شب رسیدنش ایستاده. نمی شود نشست زمین زیر پایم را لجنزار.