نفست را بار آخر که به آغوش می کشیدم. آنچنان شبیه به قلبم می زد. و نه از عبورش از میان نفس هایم. لحظه ای می شد گذشت. دستت از نزدیک چشم هایم. به گمانم میان دو شانه ات-. نفست پیچک تنم شده ,قلبم. و گذشتنش لرزه به اندام من. اشک چشم های تو شد ,دلیل دیگری. که دوباره درگیر پیچکی شود. روز اول, ای کاش.

من و مترسک خیلی وقته همو می شناسیم. با هم زیاد حرف می زنیم. من از حال می گم. روزهایم با تو می گذرد. با تو بودنم روزانه می شود. روزهایم را غرق تو می کنم. بارانم را با تو تقسیم می کنم. تو را تنفس می کنم. با تو آغاز و با تو تمام می کنم. چون با تو بودن را دیوانه وار می پرستم.