دارم از تو می نویسم . سلامدلم برات خیلى تنگ شده. هر چند میدونم نباید پیامى بدم. امان از این عشق یه طرفه. یه آدمک چوبی ک زنده شده. و یه غرور لعنتى ک ازش متنفرم. کاش یه ردپاى ساده ازت اینجا بووود کاشششش.

برای دسته گلهای پرپر ديروز و امروز. جوری پرواز کرد که دیگر به لانه باز نگشت. امیر قشنگ تر از ماهتابم بسیجی بود. حتمی مثل همه ی بچه بسیجی ها به شوق شهادت رفت که بجنگد. اماخدای خوب سهم امیر را از جبهه داد. داد زدند بچه ها شیمیایی زدند. وهر کس دنبال بالی بود برای شهادت. تعارف بازی بچه ها برای ماسک و چفیه ی خیس حتمی دیدنی بوده. وقت قسمت غنائم امیر م ماند آخر صف. گاز آمد و چون رفیقی نشست توی سینه برادرم. می گذاشت خدا اندکی بخوابد! .

جدايي چون ميله اي آويزان درهوا. اینجا آسمان هیچ وقت آبی نمی شود. و گذر هیچ پرنده ای حتی به اتفاق از این حوالی نمی گذرد. خیال ماندن کاری بس عبث و بیهوده است. اینها را گفتم که مبادا فردا که خواستی بروی. موقع بستن چمدانت که شد. من نه تا کردن لباس ها را بلدم. نه آب ریختن پشت مسافر را. من در تمام این سال ها. فقط یک چیز را خوب یاد گرفته ام.

با او و برای او. با سلام خد مت تمامی دوستانی که به کلبه سکوتم سر میزنن. بوسه بر عکست زنم ترسم که قابش بشکند قاب عکس توست. اما شیشه عمر من است. بوسه بر مویت زنم ترسم که تارش بشکند تار موی توست. اما ریشه عمر من است. با او و برای او. با او و برای او.

در چکاچک بوسه های دو دریا. در هاله ای از قداست. نام تو را فریاد می زد. و طپش هایی که در غربت گذشته. طراوت در فضایی آکنده از تن. دوشنبه 22 دیماه سال 1393.