سه شنبه بیست و سوم آذر ۱۳۹۵. در حنجره ی پرندگان عاشق سرزمین تو. رنگ روزهای مه گرفته ی سردی تو. در کافه ای متروکه! باد هوهو می کشد و. مشق صبوری می کنم هنوز .

شاید نباید چیز خاص و ویژه ای باشد. شاید همین زمزمه های زیردوش حمام هم بتواند سرنخی باشند به انتهای قرقره . مادر بزرگی قصه اش را گفت و پر زد مرگی دگر بر ریشه های من تبر زد . انگار می اید صدای تو . همین شنبه ای که بیاید تو عروس میشوی و من یادم هست که تو دریچه ی من به دنیا شده بودی .

جایی برای مرور عشق های گذشته اند. جایی برای لبخندهای حاصل از شیرینی یادها. جای امنی برای جا گذاشتن خاطرات اند. جمعه نهم مرداد ۱۳۹۴ - - آستیگمات. به پ شت گرمی روشنی تو بود! تو اکنون رفته ای. و تاریکی مرا می ترساند! از حالا به بعد اما.

دلم رنگ ها را می بیند. گوش هایم لمس می کند و. دست هایم می شنوند بودن و نبودن را. این روزها قلبم سردر گم . مدام در حال کوک سازی تازه ست. مات و مبهوت در میان لبخندی نقاشی شده محصور مانده اند. در آن زمین دیگر حتی سبزه ای نرویید. رقص حبه های قند .

برنج ها در اب جوش بالا و پایین می پرند . چشمانم را میبندم و در پیچ و خم دود سیگارهایت گم میشوم . سیگارهایی که با آتش درون من می گیرانی. برنج را آبکش میکنم و ادیویه ها را روی ماهی پخش میکنم. زمزمه هایت را نمیشنوم و فقط سر تکان میدهم تا شک هایت را در برق دروغی چشمانم گم کنم . ماهی رو زغال گر می گیرد. هوای دل انگیز اردیبهشت لحظه ای تمام غم ها را از چهره ام دور می کند. اما تنها دقیقه ای برای تو کافیست تا با عکس دو نفره ی روی دیوار و صدای داریوش مرا به. واقعیت تلخ زندگی ام برگردانی.

در این روز های سخت . کاری که نمی دانم چیست. به قول یونانی ها اپوخه. کنکور بخش های زیادی از زندگی آدم را در حالت تعلیق در اپوخه قرار می دهد.