یه سلام از جنس دلتنگی واسه تک تک اونایی که دوسشون دارم. چیزی از خودم ندارم بنویسم اما اینبار میخوام چن تا رباعی از یه دوست واستون بزارم. امیدوارم خوشتون بیاد و بهم بگین که چطوره. در وهم خودم بار خودم می بستم. صد بند به افکار خودم می بستم. عمرم که گذشت ناگهان فهمیدم. با دست خودم دار خودم می بستم. ما نطفه می درون ساغر کشتیم. از مادر عقل طفل باور کشتیم. این شیوه کشتن عادت دیرین است. ما روز نخست هم برادر کشتیم. پاییز رسید و سبزی از برگ گرفت. چون زلزله استواری از ارگ گرفت.

با کاروان حله برفتم ز سيستان با حله اي تنيده بدل بافته ز جان. مي خورد بر بام خانه. من به پشت شيشه تنها. مي پرند اين سو و آن سو. مي خورد بر شيشه و در. بود جنگل گرم و زنده. يک دو ابر اينجا و آنجا. بوي جنگل تازه و تر. بر درختان مي زدي پر. برکه ها آرام و آبي. برگ و گل هر جا نمايان. سنگ ها از آب جسته. از خزه پوشيده تن را.

غم نان انگار استعاره ای است از چیزهایی که باعث نتوانستن هاست. سه شنبه بیست و پنجم فروردین ۱۳۹۴. سه شنبه بیست و پنجم فروردین ۱۳۹۴. تمام اين چهار سال . ميان همه ابهام ها و شك ها چشم هاي تو مطمئن ترين نقطه ي دنيا بود.