من و گربه ای بیمار. ناگاه درخشش برقی در آسمان. و تمام من که می بارید. پرده را کنار می زنم. برف درخت ها را پوشانده. گربه ای خیس و لرزان. کلاهم را جا میگذارم برایش. به آغوش یکدیگر می خزند. دانه های برف و آدم ها. ميانه راه نفسي تازه ميكنم. میان خال های چتر تیره. ضربه های ملایم باران بر قاب پنجره.

خدا که روی روزهای من کلید کند همهء حافظه ام قفل می کند حتی تو. اون ضریحی که زیرو روم میکرد. حوض پر ماهی توی صحنت. که منو با تو روبروم میکرد. اومدم گوشه ای توی حرمت. ادمات خط خطی میشن میرن. هی میون حیاط با تردید. سرده بد جوری یخ زدم اقا. چپقت رو سریع روشن کن. تا که سرما وجودمو نزده. گره های دخیلمو تن کن. واسم اعجاز تازتو رو کن. من از عیسی و مرده خسته شدم. منو درگیر چشم اهو کن. سرده بد جوری یخ زدم اقا.

این وبلاگ برای همیشه تعطیل شد. کارگاه مجازی شعر امروز اراک.

یادداشت های اسماعیل غلامی حاجی آبادی. به طور کلی تکلیف این نمایش با خودش مشخص نیست.

تا جای خالی برادرم را. برای مادرم پر کرده باشم. که هیچ وقت از جنگ برنگشت. تا هربار از نامردی مردت به تنگ می آیی. پسر کوچک ات را در آغوش بگیری. موهایش را دور انگشت ات بپیچی. نام مرا زیر لب زمزمه کنی. و به جای سلام برایم گریه کنی. هربار به چشم برادری نگاهم میکنی. فکر میکنم نه داود بودم. تنها یک گزینه ی مناسب.

چقدر زود از یاد بردی ام. روی حرفت ایستاده ای تو. ما به پیشرفت به چیزی که در جریان است سهم نمیدهیم و. غریب مانده ایم و در. نتیجه به آن غیظ میورزیم. وقافله میرفت و از بار افتادی. بده برو بدو بپر روی. وقتی تقلید میکنی از خودت. ناتوانیت میافزایی که ناتوانی ات کم کم. جهان عجیب زیبا میشود با تو.