سلام دوستای خوب من و مانی. من اومدم تا یه عالمه خبر بدم. اول اینو بگم که این عکسم دیگه خیلی خنده داره. آخه من خیلی بزرگ شدم انشالا عکس جدیدم با امیر علی پسر عمه جونم میاد بالا. راستی خبر دارین من وقتی میرم خونه عمه جون یا خونه ی مانی دیگه تنها نیستم. این روزها هم خوشحالم هم کمی بدحالم چون منو کسی بغل نمی کنه. همه میگن تو بزرگ شدی مانی امیر علی رو میذاره تو بغلم خیلی دوستش دارم. راستی شعر های زیادی یاد گرفتم.

امیدوارم براى مراحل ادیت و چاپ هم همه چیز خوب پیش بره. شاید این اولین باری بود که کامل و مفصل خونه تکونی کردم. سال دوم هم بقدری درگیر کمردرد بودم که به این چیزا نمیشد فکرکنم.

از آشنایی با آرمین تا پس گرفتن عسلکم. یعنی محتویات وبلاگ قدیمی را در پیوند های روزانه قرار. می بینم که بعد از اون طوفان سهمگین تو بلاگفا. سیستم نتونسته همه ی مطالب رو بازیابی کنه و تا سال 92 بیشتر برنگشته .

چقدر دلم برای اینجا و نوشتن تنگ شده. چقدر دلم برای اون روزایی که فکر می کردم سخت ترین روزهاست تنگ شده. نوشته شده در یکشنبه سوم اسفند 1393ساعت 12. حس سفید و خاکستری شدن اینجا! نشانه ی دوباره جوانه زدن است. چند سطر آبی می شوم. وسیع باش و تنها و سربه زیروسخت. یادداشت های یک عدد مامان خانومی. دورها آواییست که مرا میخواند .

از آدمهای غرغرو بدم میاد! اما دیگه دست خودم نیست. خسته ام و بی تحمل. از هر ماجرایی ناراحت میشم و اشکم درمیاد. این روزها زندگی برام تغییر کرده.

Wednesday, August 22, 2007. فروشنده با اینکه دهنش از تعجب باز مونده بود رفت و یک ساعتی برام آورد که همه مشخصاتی رو که میخواستم داشت به غیر از اینکه قابش طلایی بود و تقویمش روی عدد سه بود . هنوز که هنوزه وقتی میرم خرید یک تصویری برای خودم از جزئیات چیزی رو که میخوام تو ذهنم میسازم و به همین دلیل هم معمولا چیزی نمیتونم بخرم چون نمیتونم اونی که میخوام رو پیدا کنم .

خدایا چگونه زیستن را به من بیاموز چگونه مردن را خود خواهم آموخت. هر چند حال و روز زمین و زمان بد است. یک تکه از بهشت در آغوش مشهد است. حتی اگر به آخر خط هم رسیده ای. و مسلمونهاي جهان تبريك ميگم. به اتفاق دوست صميميم هماجون.

دسته شام غریبان حسینه محله مون به نظرم بهترین دسته بود. بدون طبل و سنج و پرچم و بلندگو یا هیچ وسیله اضافی فقط دو گروه می شدن. خیمه ها می سوزد و شمع شب تارم شده. در شب بیماریم آتش پرستارم شده. یک طرف نعش برادر یک طرف نعش پدر. عمه ام زینب پرستار یتیمانم شده.

تلاش میکنم خوب تر زندگي كنم. در جستجوي راه هاي تازه. به احترام دکتر شریعتی به روز میکنم. خیلی وقته حرفم میاد ولی حوصله م برای نوشتن . اینروزا مثل یه ماهی که بیرون از آب افتاده به قطره های آب قانع شدم. اون قسمتی که شاندل و دولاشاپل همدیگه رو توی پاریس میبینن. دقیقا روی مینیمم نمودار سینوسی روحم هستم! خیلی درگیرم با این سینوس! نوشته شده در چهارشنبه بیست و نهم خرداد 1392ساعت 3 بعد از ظهر توسط نیکو.