کنسرت ابی استانبول به روایت من. تو استانبول هیچ وقت این همه ایرانی رو یکجا ندیده بودم. اصلا احساس اینکه تو کشور دیگه ای هستم رو نکردم اون تیکه که از تقسیم به سمت حاربیه که محل کنسرت بود پیاده میرفتیم اینقدر ایرانی زیاد بود احساس میکردم تو خیابون ولیعصر تهرانم. خیلی خوشحال شدیم و با مونا ذوق کردیم یه عالمه! حس اینو میدادن که دارن میرن عروسی! تو اقایون هم تیپ های خفن زیاد بود! .

ظ روز یکشنبه ۱٠ مهر ۱۳٩٠. کم کم داریم به جای جدید عادت می کنیم. دو روزه که صبح ها ساعت شش و ربع از خونه بیرون میایم و ساعت هفت نشده برادران حراستی رو از خواب ناز بیدار می کنیم. خندید و گفت نه بابا حال ندارم غذا از خونه بیارم! خلاصه که تجربیاتی خوبی داریم کسب می کنیم بابت کار توی محیط دولتی. محیط کار جدید به شدت محیط دولتی و مذهبیه و دیگه نمی شه.

بعد از اتمام مرخصیم مطمئن بودم برمیگردم سرجای قبلیم. بااون همه ادعای دوستی مدیر و سابقه چندسالم در اونجا. گو اینکه یه نیروی جدید بجام فرستاده بودن. حالا دیروز مدیرم باکمال پررویی برمیگرده بهم میگه من نمیتونم به این خانم که یکسالهاومده یه دفعه بگم برو نیروی قبلیم میخواد برگرده! اما تونست به من بگه! حالم گرفته است. ازاین که هیچ کجا قدر هیچ چیز رو نمیفهمن و معلوم نیست معیار دیگه ای بجز پارتی دارن یا نه .

فندقی خان و بادوم خانوم. You can take my breath away. هرکس آدرس وبلاگ جدیدمون رو خواست برام نظر بذاره. وقتی یه مدت زیاد نمی نویسم دیگه یواش یواش شوقم برای نوشتن کمتر میشه. بعضی وقت های یه جرقه عالی تو ذهنم برای یه موضوع خوب برای نوشتن زده میشه اما تا وقتی که بخوام بنویسم همه اون حس خاموش میشه. و امروز من ۲۳ ساله شدم. سه شنبه مثل همیشه با حسام .

لعنت به این همه کار. لعنت که اصلا فرصت گپ زدن با دوستام نیست اونجوری که با یه دل سیر بشینی حرف بزنی و عجله اینو نداشته باشی که ازاونجا صدجا دیگه باید بری. ما کلا خیلی رفت و آمدمون زیاده از اولم زیاد بوده. ولی این اواخر خیلی کمتر شده بیشتر به خانواده ها میرسیم. چندروز پیش با همسر داشتیم حرف میزدیم درمورد دوستامون دیدیم پارسال همین موقع ها یه روز درمیون یه برنامه مفرح داشتیم حداقل. از جمع پارسالمون که ۴ زوج بودیم الان بهم خوردن همه با هم فقط ماییم که کمابیش با همشون ارتباط داریم.